Siłowałyśmy się z Łucją, kiedy coś nagle poszło nie tak. Ostatnio bardzo często wchodzi w taką zabawę, spragniona kontaktu fizycznego ze mną, bo ma go mniej, ale też widzi młodszego brata na rękach. Nie zawsze to jest łatwe dla mnie do przeprowadzenia, kiedy nie ma taty, bo trudno mi czasem równocześnie zadbać o bezpieczeństwo Remika, ale trochę nam się udaje.
Tym razem chciała, żeby ją ściskać mocniej i mocniej, a potem nagle choć już nie ściskałam mocniej, zrobiło jej się za mocno i wybiegła z pokoju rozżalona i zła. Czasem tak bywa podczas takich zabaw, że dzieciom nagle wychodzą różne emocje i dobrze być na to gotowym. Ja jak zwykle nie byłam i zupełnie o tym nie pamiętałam przez jakąś chwilę.
Krzyczenie i bicie
— Idź sobie stąd!! – krzyknęła do mnie jak zaglądałam przez drzwi
— Chciałam sprawdzić czy wszystko okej?
— Nie jest okej! Nie będę z tobą gadać. Nie chce nawet na Ciebie patrzeć! – Dowaliła. Przełknęłam ślinę i poszłam do kuchni mantrując w głowie “Nie o mnie, nie o mnie, nie o mnie”. Ale po chwili wyszła, żeby oznajmić trzęsącym się głosem, że nie jest zła i że przyjdzie pogadać, jak się wysmarka.
— Przepraszam, że na Ciebie krzyczałam.
— Okej, spoko.
— Po prostu mnie zabolało, jak mnie boli, to nie mogę mówić łagodnie.
— Jak kogoś boli to trudno mówić łagodnie.
— No ale nie chciałam krzyczeć, chciałam łagodnie
— Jak coś boli to dobrze umieć krzyczeć, żeby ktoś na pewno usłyszał i przestał. Cieszę się, że umiesz krzyczeć. – myślę sobie o tym, jakie to trudne dla mnie, żeby w taki sposób zadbać o siebie i nie chcę jej tego blokować.
— No ale lepiej mówić łagodnie
— A krzyczenie się nie przydaje ?
— No może. Ale przepraszam.
— Okej. Wszystko dobrze. Przepraszam że cię za mocno ścisnęłam
— Ale…
— Ale okej.
— Ale Bubek! — wybucha płaczem i myślę o co jej chodzi, że się przestraszył przy tej kłótni?
— Nic mu nie jest, spoko.
— Ale bo ja go uderzyłam! To nie chodzi, że mnie ścisnęłaś. Tylko on się nie przestraszył, że płakał, ale ja go uderzyłam przedtem. — teraz już zanosi się płaczem — A on ma taką słodką buzię i patrzy na mnie z ufnością i ja nie wiem jak mogłam go uderzyć!
Zazdrość
Biorę ją na kolana i mi serce się ściska z tego nieszczęścia całego co ma sobie, z tego że chodzi z tym już pół dnia i że dopiero w tych siłowankach, w tym ściskaniu, w doświadczeniu bólu do niej przychodzi, żeby to wyrzucić. Przytulam i głaszcze po włosach. Rzeczony Bubek zupełnie nie pamięta, że ktoś go kiedykolwiek uderzył i bardzo zadowolony zmierza po podłodze do kawałka naleśnika, który mu wcześniej wypadł z ręki. Nic nie mówię i przytulam spokojnie, choć strasznie mi smutno i trudno, że jej tak trudno, że to część tego, że ja daję jej mniej niż potrzebuje, ale nie mniej niż jestem w stanie teraz dać. I jakoś taką bezradność mam na to wszystko, na te dzieci, na bałagan, na trudy, na bycie niedoskonałą.
— Bo ja się zrobiłam zazdrosna i go chciałam uderzyć, ale smok był ciężki i już wiedziałam, że to będzie mocno, ale nie mogłam już zatrzymać.
— Oj misiaczku…
— I on jest taki słodki, i ja go tak kocham, a potem robi mi się zazdrość i ja nie mam już panowania… tylko zazdrość ma mamo.
— A ta zazdrość Ci się nagle robi taka duża?
— Nie, bo ona się robi, że ja pomyślę że ty go nosisz ciągle i przytulasz, i jest najpierw mała, ale potem rośnie jak balon i potem już jest taka duża, że ja nie umiem jej powstrzymać i pęka i nie mam już wtedy panowania. Mamo jak ja mogę tak robić?
— Misiu tak się zdarza, jak człowiek się zdenerwuje, że jego mózg działa tak jakby tam mu się klapka jedna odłączyła. I wtedy czasem robi i mówi rzeczy, których nie chciałby normalnie. Że nie ma tego panowania.
— I tak mi się klapka otworzyła?
— No chyba tak.
— I to się nic nie da zrobić?
— Da się. Można wiedzieć, się zbliża ten moment i wcześniej to przerwać. Zanim balon urośnie i pęknie. Na przykład na samym początku, jak się robisz zazdrosna.
— Ale jak?
— A co by ci pomogło?
— Jakbyś mnie przytuliła wtedy.
— To przyjdź wtedy się przytulić może?
— Dobra. Albo żebyśmy się dzisiaj pobawiły.
— Okej.
Jakaś radosna wstała następnego dnia, jak dawno nie, bardzo opiekuńcza dla niego, a ja trochę uważniejsza na jej potrzeby, żeby jeszcze coś więcej dla niej wcisnąć w rozkładzie dnia. Wchodziła na kolana parę razy i coś tam opowiadała. Minęły dwa dni i znów małe pięcioletnie stopy kopały w stronę (bo na ogół metaforycznie, powietrzu) ośmiomiesięcznego brzucha. Więc przekazałyśmy go tacie i poszłyśmy na zakupy, napięcie zeszło.
Wystarczająco dobry rodzic
Dużo mam myśli. Przysięgam, napisałam tak jak ona mówi. A że tak właśnie mówi, dorośle i wyszukanie, to czasem zapominam że ma pięć lat, że też potrzebuje bardzo dużo. Do tego młodszy jest bardziej wymagający w swojej bezradności niemowlęcej i łatwo tracę ją z oczu.
Myślę też o ciężarze okrutnym, który niesie w sobie to dziecko, które zbije, które nie znajdzie lepszego sposobu na rozładowanie napięcia, o tym jak bardzo ważne jest pomóc mu to regulować, zatrzymać wcześniej. A potem często dziecko tak chętnie będzie współpracować, ale potrzebuje wsparcia, uwagi, braku oceny za to co się wydarzyło, pełnej akceptacji siebie nawet wtedy kiedy po prostu i zawsze.
Myślę też o tym, że rodzice często mówią “ale ten młodszy ma już 9 miesięcy /rok, to chyba dość czasu żeby się przyzwyczaić, wcześniej było lepiej”, a to właśnie teraz dzieciom bywa trudniej, bo młodszy nie śpi już tyle, ma coraz bardziej podobne potrzeby, chce zabawki, chce jedzenie i w ogóle wyraźnie chce. Może teraz dociera, że to nie jest przejściowy kryzys tylko że już tak będzie, że muszę dzielić się wszystkim. Może nawarstwiają się niezaspokojone ileś czasu rzeczy. I wszystko wybucha, tik-tak? A my tak często myślimy “Co mu nagle odpaliło?”
Na koniec myślę o sobie, o tym że więcej nie dam już, bo nie mam z czego i chwytam się nadziei, że to jest dość. Tego, że wystarczy być nie idealnym ale wystarczająco dobrym. I że w ogóle wystarczy po prostu być.. dla nich, z nimi, z miłością, ciekawością, akceptacją.
Być może spodoba Ci się:
