Byliśmy na wakacjach i na maleńkiej plaży błyskawicznie poznaliśmy inne dzieci i ich rodziców. Spotkałam się przy tej wodzie z dorosłymi i zaczęliśmy rozmawiać – o temperaturze, zabawkach do pływania, wyborach szkół, żłobków, opiekunek, ile które dziecko spało w nocy. Na początku nie znaliśmy nawet swoich imion, ja byłam mamą Łucji, inni mamą i tatą Jasia czy Małgosi.
Poznaliśmy się od strony „Nie wchodź tak głęboko! Załóż czapkę! Nie jest Ci zimno? Nie, nie możemy zamienić dnia slodyczowego na dzisiaj. Nie bierz tego na rękę. Napij się trochę się wody.” Nie byliśmy jednolici, każdy rodzic stresuje się czymś innym, a na coś innego nie zwraca uwagi.
Aż nagle stało się coś takiego – dzieci posnęły przy ognisku, a rodzice wypili trochę wina i zaczęli rozmawiać. I okazało się, że oprócz bycia rodzicami, jesteśmy ciągle ludźmi. Za murem czapeczek i bidonikow z wodą, wyboru bajek czy zabawek, decyzji odnośnie słodyczy i elektroniki, każdy z nas jest sobą, jakimiś marzeniami i planami, preferencjami, zainteresowaniami i różnymi rzeczami często zawieszonymi na czas „jestem rodzicem małego dziecka”.
Lubię być w kontakcie z innymi rodzicami, lubię wsparcie, które można z tego czerpać. Ale czasem, kiedy ta relacja opiera się wyłącznie na „jesteśmy rodzicami”, można poczuć się w niej przerażająco samotnie. I wtedy czuję, że moje serce szuka też głębokich spotkań z drugą osoba, tym kim on jest, czego pragnie, nie tylko czy podejmuje w miarę podobne decyzje wychowawcze albo ma dzieci w podobnym wieku.
Szukam też tego dla siebie – żeby ktoś mnie widział poza byciem mamą, poza byciem psychologiem, z tym co ja lubię, co mnie wkurza, za czym tęsknię, co nowego odkryłam na świecie. Ale czasem mam wrażenie, że tak głęboko zakopałam się w mamowości, że sama o tym nie wiem. Dlatego od czasu do czasu zadaję sobie takie pytanie:
Kim jestem, oprócz bycia mamą?
I co będzie potem, kiedy moje dzieci będą mnie mniej potrzebować?
A Ty? Kim Ty jesteś?
