zmiany, chaos i uważność

Na blogu zapadła głucha cisza głównie z jednego powodu. Minęły 2 miesiące od kiedy zaczęłam pracować i nadal żyjemy w mniejszym lub większym chaosie. Rozsądna część mnie mówi mi, że to aż nadto czasu na przystosowanie się do nowych warunków. I ta sama część wpada w panikę, że w takim razie zawsze już w takim chaosie będziemy funkcjonować oraz oskarża o zupełną niewydolność i brak umiejętności godzenia wszystkiego. Codziennie rano kiedy w dzikim obłędzie próbuję ogarnąć trochę dom przed przyjściem naszej opiekunki, wyrzucam sobie, że nie zrobiłam więcej dzień wcześniej i głupio mi przed nią, przed sobą samą i moją wizją bycia idealną.

Bycie idealną mamą nigdy nie wychodziło najlepiej, ale teraz poszło w zupełną rozsypkę. Jest trudniej niż bywało i między mną a Łu pojawia się mnóstwo napięć. Padają gorzkie słowa od niej, a ja pokrzykuje od czasu do czasu. Są momenty, że wszystko musi być na opak. Niby to wielka chęć, żeby pójść na spacer, a mierzymy się z godziną płaczu, bo zostały nam do ubrania tylko “brzydkie spodnie”. Pod górę jest ze wszystkim. Posikiwanie, nocne pobudki, opór do jedzenia, jeszcze większe problemy z zasypianiem niż bywało, choć przecież mamy narzucony stały rytm. Na zmianę bierze mnie złość, zwątpienie czy na pewno tędy droga przy wychowaniu, albo poczucie winy, że nie daję rady.

Ile czasu trwa nauczenie się nowego? Wyrobienie odpowiedniego rytmu? Wydaje mi się nagle niebywale dziwne, że to nas, wielkich odkrywców nieznanego, śpiących pod namiotami, wchodzących w góry i rzucających się na robienie domowej szynki dojrzewającej, przezwycięża zwykła rzeczywistość. Że ta sama dziewczynka, która z taką łatwością, entuzjazmem i elastycznością poznaje nowe i wkracza w przygody, z takim trudem przyjmuje tę zmianę.

Kiedy jednak zaglądam głęboko w siebie, widzę że im wciąż brak wielu rzeczy, które były. Naszej porannej przestrzeni na wylegiwanie się przy bajce i jedzenia śniadania w łóżku. Możliwości poświęcenia całego dnia na spokojne sprzątanie tańcząc przy Brodce, która jest ulubioną muzyką Łu. Spacerów. Pozwolenia sobie na dzień, w którym nie robimy zupełnie nic konstruktywnego, ale taki w którym babramy się w ziemi przesadzając kwiatki. 

Taka chwila szczerości przed sobą sprawia czasem, że czuję się trochę głupia, bo jeszcze niedawno tak pragnęłam zmiany i bo udał nam się naprawdę dobry kompromis. Pozwalam jednak przyjść tym emocjom bez ocenia ich i wtedy łatwiej mi spojrzeć na moje dziecko. Dostrzec w tych różnych trudnych zachowaniach też jej tęsknotę za tym, co było. Za codziennym luzem i elastycznością, którą straciłyśmy. Za powolnymi porankami. Za spacerami bez limitu nadchodzącego wieczora. Za nieustannym byciem razem i bliskością.

Gdzieś w głębi jej absurdalnych zachowań widzę trochę wołania o bliskość, o powolność. W skomplikowanej procedurze mycia-głowy-bez-wrzasku, w zjedzeniu zupy tylko przy zabawie w zębistą jaskinię i mega olbrzyma, w półgodzinnym wybieraniu ubrań. Codzienne tworzenie sytuacji pod górę, a może – dawania szansy z serii wykaż się mamo, daj mi swoją troskę, swoja uważność, pokaż na co cię stać. I kiedy tak myślę łatwiej mi iść do przodu z nadzieją, że jeszcze kiedyś każdy z nas znajdzie odpowiednią ilość czasu i przestrzeni na swoje własne potrzeby i na wspólne bycie w tym nowym (na razie) chaosie.

Póki co jedynym lekarstwem na chroniczny brak czasu i niewyrabianie jest uważność. Troskliwe bycie ze sobą, kiedy wreszcie mamy szansę być w kontakcie. Ale też troskliwe bycie dla samej siebie, znalezienie czasu na wzięcie kąpieli w soli, nałożenie maseczki i chwilę nie planowania, nie oceniania, zwykłego oddychania. 

Gdzieś tam dziś, myśląc o tym wszystkim trafiłam na tekst, który chwycił mnie za serce – podobną sytuacją i podobnym odczuwaniem, więc jeśli jakimś cudem nie znacie tego bloga, o podobnej nazwie podlinkowuję.